Hongkong

Lubię to miasto. Po ostatnim kilkudniowym pobycie wyjeżdżałem stąd pełen pozytywnych wrażeń. Teraz wróciłem do miejsca, które już trochę znałem i które nadal wywołuje u mnie pozytywne odczucia. A przecież Hongkong, jako miasto nowoczesne i bardzo ucywilizowane, stoi w dużym kontraście do miejsc, które odwiedzałem w ostatnich miesiącach.

Hongkong oficjalnie nie jest już państwem. Nie jest już pod panowaniem Brytyjczyków – kilkanaście lat temu został oddany Chinom i jest aktualnie częścią tego państwa. Choć jeszcze przez kilkadziesiąt lat posiadać będzie dużą autonomię i de facto można go traktować jako osobne państwo.

Obszarowo porównać można Hongkong do, powiedzmy, przeciętnego polskiego powiatu. Ale całe życie skupia się na południowej części półwyspu Kowloon oraz północnej części wyspy Hongkong. Gęstość zaludnienia jest jedną z najwyższych na świecie. Najbardziej uzmysławia to pobyt w samym centrum miasta, wśród setek drapaczy chmur. A to właśnie one są wizytówką i znakiem rozpoznawczym Hongkongu.

Miasto jest bardzo przyjemne, i jedynym wyzwaniem, jakie Hongkong przed nami postawił, były ceny. Hotele i jedzenie mają ceny zachodnioeuropejskie (również te z najniższej półki). Może nie są one kosmiczne, ale z porównując do reszty Azji – jest bardzo drogo. Na szczęście budżetowy turysta może sobie z tym porazić . Jeśli chodzi o spanie, to w samym centrum miasta, przy Nathan Road, znajduje się skupisko tanich hosteli i hoteli, wszystkie umieszczone w 6 blokach połączonych razem. Jeśli komuś nie zależy na widokach z okna, których nie ma (okien, a więc i widoków również 🙂 ), jest to opcja idealna. Hostele prowadzone są przez Hindusów, Arabów, Turków, Pakistańczyków itd, którzy na parterze prowadzą przeróżne interesy – miejsce ma swój klimat i świadczy w pewien sposób o charakterze miasta. Natomiast jeśli chodzi o jedzenie – najtańsze w Mc Donaldzie. Trudno 🙂

Hongkong to przede wszystkim wieżowce i według mnie będąc tutaj krótko nie ma sensu skakać po okolicznych wysepkach. W samym mieście jest co robić.

Pierwsze, to oczywiście sam widok na naszpikowaną wieżowcami wyspę Hongkong. W tym celu należy udać się na płw. Kowloon. To właśnie stąd można obserwować widok z większości pocztówek przedstawiających Hongkong. Dobrze też wrócić tu po zmroku, na tzw symfonię świateł – dynamiczną iluminację wieżowców w rytm muzyki.

Innym sposobem na zobaczenie tego widoku i zarazem atrakcją samą w sobie jest rejs miejskim promem. Kosztuje to grosze, trwa chwilę, ale jest obowiązkowym punktem zwiedzania. Promy są zabytkowe i przypominają o historii miasta.

Choć Hongkong jest bardzo “ściśnięty” ze względu na tyle milionów ludzi żyjących na tej niewielkiej powierzchni, to poruszanie się po mieście jest łatwe i przyjemne. Promy kursują praktycznie bez przerwy od rana do nocy, metro pokrywa sporą część miasta i nadal jest rozbudowywane, a całości dopełniają miejskie autobusy i zabytkowe piętrowe tramwaje. Wszystko świetnie skomunikowane i oznaczone.

Poruszanie się pieszo też jest bardzo ułatwione. Po pierwsze – w najbardziej zatłoczonych miejscach ruch pieszy został przeniesiony na inny poziom niż ruch uliczny. Czyli przemieszczając się idziemy ponad samochodami i skrzyżowaniami, po wiszących platformach łączących budynki i które są połączone ze sobą tworząc razem siatkę komunikacyjną przeznaczoną tylko dla pieszych. Po drugie, niektóre strome fragmenty zostały wyposażone w schody ruchome. W efekcie jeden z odcinków trasy pieszej, prowadzącej do wyżej położonych osiedli mieszkalnych, jest w całości wyposażony w schody ruchome o łącznej długości ponad 800 metrów i kryty dachem.

Przeniesienie ruchu ulicznego o poziom wyżej jest jednym z tych czynników, który sprawia, że Hongkong jest odbierany jako wielki, żyjący organizm. Wszystko wydaje się przemyślane i zrobione z myślą o wygodzie mieszkańców. Drogi przeplatają nawzajem, giną w tunelach pod miastem i przechodzą przez budynki nie robiąc pustek w miejskiej zabudowie. Należy dodać, że wszystko jest świetnie oznaczone i w najważniejszych miejscach zawsze można się spodziewać strzałek z drogowskazami.

Miasto jest prawdziwie wielokulturowe. Jest bogate, choć nie ma się wrażenia zbędnego przepychu. By odnaleźć spokój wystarczy kilkadziesiąt minut i już jest się poza miastem. Ja jakoś lubię tutaj przebywać, choć nie wiem, jak bym się czuł żyjąc tutaj kilka miesięcy. Kulturowo jednak bliżej temu miejscu do Europy niż do Chin.

Koniec pewnego etapu

Nasz pobyt w Hongkongu trwał 3 dni, z czego jeden przeznaczyliśmy na wizytę w Makau ( o tym w kolejnym wpisie). Prawie cały czas spędziliśmy w ścisłym centrum i było co robić. Żeby zobaczyć więcej, trzeba by tu spędzić jeszcze kilka dni, ale nawet te 3 dni wystarczają, by zobaczyć najważniejsze miejsca i odczuć specyficzny rytm życia miasta.

Zaczerpnięty z tekstów Comy tytuł “Koniec pewnego etapu” brzmi może trochę nostalgicznie, może trochę przesadnie, ale znaczeniowo pasuje. Bo w Hongkongu kończy się etap podróży drogą lądowo-morską. Kolejnym krajem, jaki pojawia się na mojej drodze, są Filipiny. A żeby się tam dostać jedynym ogólnodostępnym środkiem transportu jest samolot. Promy pasażerskie nie pływają, jedynie z Malezji, ale to z zupełnie innej strony. Dlatego w Hongkongu wsiadamy z Justyną do samolotu, by za półtorej godziny odnaleźć się w kraju pełnym kokosowych palm i tropikalnych plaż.