Autostop, tureckie autobusy i gruzińskie chaczapuri

Po 5 dniach podróży udało mi się w końcu dotrzeć do Gruzji. Ale po kolei…

Autostop

Tak naprawdę podróż zacząłem w środę (12.09.2012) z Wrocawia, gdzie dzeń wcześniej utknąłem, ogólnie rzecz ujmując, przez biurokrację. Ale kolejne 4 dni to już intensywne przemieszczanie się. Do samej Turcji, a w zasadzie do Edirne (pierwszego większego miasta za granicą) dotarłem autostopem, bilet kupując jedynie we Wrocławskim mpk na wyjazd z miasta.

Z Polski pojechałem do Czech, dalej przedarłem przez Węgry (które przejechałem w jakieś 4-5 godzin), Rumunię i Bułgarię. Obserwowałem otoczenie, które z biegiem trasy powoli zmieniało się dookoła mnie. Dużą różnice poczułem w Rumunii. Jechałem kilka godzin przez Transylwanię a widoki za oknem utwierdzały mnie w (jeszcze niepewnym) przekonaniu, że dobrze robię. Wjeżdżając do Bułgarii, o dziwo, poczułem się bliżej Polski niż będąc w Rumunii – ludzie, których spotkałem, byli bardzo pomocni, z angielskim nie było problemu, a dookoła jakby więcej zieleni.

Autostopów na tym odcinków było wiele, w pamięci najbardziej zapadł mi np Wietnamczyk – handlarz z Pilzna (który wycenił mój wiek na 35 lat 😀 ), Rumunka, która chyba przez całą drogę zastanawiała się czy jej nie okradnę. Jej troski dało się wyczuć z nieustannego potoku hiszpańskich i czasami angielskich słów. Do tego zatrzymywała się na (dosłownie) co drugiej stacji benzynowej na toaletę. A tirowcy – to w ogóle jest ciekawy temat 😉

Tureckie autobusy

Po wjeździe do Turcji zdecydowałem się dalszą drogę przez ten kraj pokonać autobusem. Zaoszczędziłem przez to myślę z jakieś 2 dni (podróż i tak trwała 24h) a i uniknąłem stresu związanego z poruszaniem się po Stambule i innych miastach, szukania miejsca na namiot itd – nie chcę tego rozwijać teraz, ale atmosfera w Turcji jest dla mnie trochę męcząca. No i chciałem jak najszybciej znaleźć się w Gruzji.

Autobusy w Turcji to zupełnie inny poziom niż nasz polski PKS, zgodzi się ze mną chyba każdy, kto już tego doświadczy. Woda kolońska do mycia rąk, kilka poczęstunków ciastkiem, herbatą, kawą czy innymi napojami. Przed sobą każdy ma ekran, na którym może wybrać jeden z kilku dostępnych kanałów, posłuchać muzyki, obejrzeć (trochę propagandowe) filmiki o historii Turcji, a nawet obserwować obraz z kamery umieszczonej koło kierowcy. Każdy postój na posiłek to również mycie autobusu z zewnątrz.

Gruzińskie chaczapuri

Dziś ostatecznie udało mi się wjechać do Sakartwelo, czyli Gruzji. Zupełna zmiana otoczenia spowodowana przez gruzińską kulturę. Jestem w Batumi, dawnym miejscu wypoczynkowym CCCP.

Trzy lata wcześniej byłem w Batumi przy okazji innego wyjazdu. Widziałem wtedy miasto, które było tylko echem swojej dawnej świetności z czasów związku radzieckiego. Dało się jednak zauważyć już wtedy, że dąży się tu do tego, by przywrócić miastu dawną świetność.

To, co jest tutaj teraz, zupełnie mnie zaskoczyło. Cała część miasta od ulicy Rustaveli do plaży jest odnowiona. W miejscu sypiących się budynków na wybrzeżu powstały i powstają kolejne hotele, restauracje, fontanny i deptaki. Z jednej strony szkoda, że wkrótce to miejsce tłumnie będą nawiedzali wczasowicze, ale akurat temu miastu powinno wyjść to na dobre – w końcu na tym wyrosło.

Od razu po przybyciu skosztowałem gruzińskiego jedzenia – co prawda na razie tylko chaczapuri, ale to jest tak jak zjeść piernika w Toruniu albo oscypka w zakopanym. Lokalne jedzenie jeszcze bardziej uzmysławia, gdzie się jesteśmy.

W najbliższych dniach planuję odwiedzić Tibilisi i podnóże Kaukazu. Może jakiś trekking? 🙂