Znalazlem sie w Kunmingu. W tym miejscu powinny skonczyc sie drogie i dlugie odcinki podrozy. Kunming jest stolicja prowincji Yunnan, ktora lezy na poludniu Chin. Moj przyjazd tutaj spowodowany jest ucieczka z polnocy w cieplejsze rejony Chin (jest tu aktualnie na tyle cieplo, ze chodze w krotkich spodenkach) oraz koniecznoscia zalatwienia kilku spraw wizowych, poniewaz tutaj wlasnie swoje konsulaty maja sasiednie kraje, do ktorych chcialbym wkrotce sie udac.
Ten wpis ma jednak dotyczyc czegos innego. W Kunmingu zjawilem sie z samego rana, a ze na umowiony nocleg mialem sie stawic dopiero wieczorem, oddalem bagaz do przechowalni, wzialem aparat i ruszylem na miasto. Trasa nie zakladala nic ciekawego – po prostu chcialem powloczyc sie po centrum, dojsc do parku i stamtad wrocic na dworzec po plecak.
Juz przed wejsciem do parku zaskoczyla mnie ilosc zaparkwoanych skuterow. Dalej – tlum ludzi wokol parku i w bramie do niego. Doslownie tlum. Jakis festyn? No nic, wchodze. Za brama jeszcze wiecej ludzi. Cale rodziny w te i we w te. Tu dzieciaki rzucaja kaczkom chleb, tam rodziny zajadaja sie owocami w slodkiej polewie albo mietola wate cukrowa. Caly czas zastanawialem sie, czy to jakis festyn, czy moze cos specjalnego sie dzis dzieje, dlaczego oni nie sa w pracy albo w szkole – i wtedy dostalem olsnienia. Niedziela ;] W tym momencie powzialem plan odwrotu i zajrzenia tu kiedy indziej, kiedy ludzie bedzie mniej. Malo brakowalo, a z takim negatywnym nastawieniem bym stamtad wyszedl, ale na szczescie idac w strone wyjscia przypadkowo dotarlem do serca calego zamieszania.
Na kilku malych wysepkach polaczonych ze soba groblami i mostkami usadowili sie lokalni muzycy i prezentowali swoje talenty. Pierwsze, na co trafilem, to 2 kobiety ubrane w tradycyjne stroje, tanczace i spiewajace chinskie piesni przy akompaniamencie muzyki na zywo granej na lokalnych instrmentach. Co ciekawe, nie byla to zadna profesjonalna grupa, ale raczej kilku znajomych chcacych sie czyms zajac. Jak sie pozniej okazalo, wszystko dzialalo tutaj na tej zasadzie – samoorganizacja, sztuka wyplywajaca z inicjatywy spoleczenstwa.
Do grajacych muzykow mogl przylaczyc sie kazdy – ludzie z instrumentami na plecach podchodzili, sluchali, po czym siadali obok i zaczynali grac z reszta. Kazdy przychodzil ze swoim naglosnieniem – muzycy z mikrofonami i glosnikami, grajkowie z naglosnieniem do swoch instrumentow, wszystko wlasnym zrodlem pradu. Jedni posiadali glosniki tak duze, ze przywozili na osobnych wozkach, inni mieli miniaturowe glosniki przewieszone przez ramie.
Grupek takich bylo wiele, jedne wieksze, inne mniejsze. Muzycy krazyli, przydiadali sie to tu, to tam i zaczynali razem grac. Publicznosci rowniez nie brakowalo, przy kazdej muzykalnej ekipie szybko gromadzila sie grupka sluchaczy. Niektorzy z muzykow dopiero sie uczyli, co chwile podpytywali bardziej doswiadczonych o jakies rady. Ale umiejetnosci niektorych byly naprawde imponujace:
Tego typu zjawiska sa w Chinach dosc popularne, nie tylko w Kunmngu, jednak dopiero tutaj ujrzalem to w takiej skali. Byc moze spowodowane bylo to dniem wolnym od pracy, a moze to specyfika tego miasta. Prawdopodobnie jedno i drugie 🙂
Ponizej jeszcze kilka zdjec i troche multimediow 🙂
Nigdy wcześniej nie myślałam, że chińska muzyka przyprawi mnie o dreszcze, a tu proszę! Tak trzymaj! karkonoskie pozdro:)
Czekamy na wpisy! Tymciu odezwij się!